Kruispunt

Talloze keren met anderen over gesproken. En nu sta ik er zelf. Mijn uitzicht vanaf hier? Even opwindend als angstaanjagend. Als op de rand van een ravijn met uitzicht op een prachtig groen bergdal. En ik heb hoogtevrees.

Vaak zijn we er al heel lang naar op weg. Zonder dat we het echt goed in de gaten hebben. Maar hoe dichter je bij dat punt komt hoe duidelijker het wordt. Dan gaat het kriebelen, wrijven, schuren, soms zelfs echt pijn doen. En dan sta je op die tweesprong. Vervolg ik het pad dat ik ooit koos? Of sla ik toch een andere weg in? En als ik een andere weg wil gaan, welke dan?

Achteraf is alles makkelijk praten. Maar ga er maar aan staan. Helderheid krijgen te midden van de chaos. Alsof de TomTom je links en rechts tegelijk stuurt en onderwijl roept: “KEER OM!” Een kordate actiemodus met als voornaamste kenmerk alle vervoegingen van het werkwoord (uiteraard) ‘moeten’, is vaak de eerste impuls om te ontkomen.

Om vervolgens heil te zoeken in plannen maken. Hele schema’s uitgedacht. Doelstellingen, focusgebieden en verdienmodellen. Misschien letterlijk gestopt met rennen, maar niet in je hoofd. En hoe langer je er over nadenkt hoe meer die eens zo sierlijke poten van je mindmap veranderen in een onontwarbare knoop van hersenspinsels. Die je vervolgens, teleurgesteld als je bent over het uitblijven van enig resultaat van je noeste arbeid, te lijf gaat met de meest brute oordelen die je kunt vinden over jezelf. Waar is hier de nooduitgang?

Weten wat je wilt heeft vaak niets met kennis te maken. Het is weten van een andere orde. Staande voor het kruispunt openbaarde mijn pad zich als vanzelf toen ik in staat was los te laten. Los van hoe het zou moeten. Los van ‘hoe het hoort’ en wat anderen ervan zouden vinden. Los van het idee van een perfect, vastomlijnd en uitgestippeld pad. Vrij om te ondernemen vanuit de kern van mijzelf.

Wonderbaarlijk hoe die eerste, voorzichtig, ondernomen stappen op dat pad een wereld blootlegde van mogelijkheden en mooie ontmoetingen. Volledig het cliché waarmakend dat troebel water helder wordt zodra je het met rust laat.

En daar sta ik dus nu. Met mijn kop in de wind en kriebels in mijn buik. Koersend op de navigatie van het hart. En de weg? Die wijst zich vanzelf.